Pierwsza radziecka sonda Wenus wysłana w oknie startowym roku 1978 (okno startowe roku 1977 po raz pierwszy nie zostało wykorzystane), w budowie analogiczna do Wieniery-9.

9 września 1978 r. czterostopniowa rakieta Proton wyniosła sondę o masie 4450 kg i skierowała ją na trajektorię międzyplanetarną.
Lądownik Wieniery-11 o masie 1600 kg (wraz z kulistą osłoną) wyposażono w dwie kamery panoramiczne o większej zdolności rozdzielczej, a  także urządzenia do pomiaru składu atmosfery i gruntu.
23 grudnia 1978 r. Wieniera-11 będąca na kursie kolizyjnym z Wenus oddzieliła lądownik, który 25 grudnia 1978 r. wpadł do atmosfery planety po jej dziennej stronie, sama zaś przy pomocy własnego silnika hamującego wykonała manewr omijający i weszła na orbitę heliocentryczną. Z uwagi na gorszą niż w 1975 roku konfigurację Ziemi i Wenus zrezygnowano z wprowadzania członu macierzystego sondy na orbitę wokół planety. Spełnił on jednak rolę przekaźnika sygnałów z powierzchni Wenus w trakcie bliskiego przelotu planety.
Przebieg lądowania był analogiczny do misji Wieniery-9 i 10. Nowością było zarejestrowanie dużej liczby wyładowań atmosferycznych w dolnej atmosferze. Dzięki zastosowaniu spektrometru masowego ujawniona została wysoka anomalia izotopu argonu (40Ar) w atmosferze Wenus w stosunku do jego zawartości w atmosferze ziemskiej.
Lądownik osiadł w centrum półkuli dziennej (11.10 czasu miejscowego), na 14° południowej szerokości afrograficznej. Niestety, osłony obiektywów kamer nie zostały odrzucone, co uniemożliwiło wykonanie zdjęć powierzchni. Dzięki uprzedniemu wychłodzeniu lądownik działał na powierzchni przez 95 min.