Pierwsza radziecka sonda wysłana pomyślnie ku Wenus w oknie startowym 1972 roku, jej lądownik po raz pierwszy wylądował na dziennej półkuli planety.
Ostatnia sonda z serii zapoczątkowanej przez Wienierę-4, która dotarła do celu.

27 marca 1972 r. rakieta Mołnia wyniosła sondę o masie 1184 kg i skierowała ją na trajektorię międzyplanetarną.
Lądownik Wieniery-8 o masie 495 kg wyposażono dodatkowo w urządzenia po pomiaru oświetlenia w atmosferze pod warstwa obłoków i na powierzchni, a  także spektrometr gamma do pomiaru zawartości pierwiastków promieniotwórczych (izotopów potasu, uranu i toru) w gruncie.
22 lipca 1972 r. Wieniera-8 weszła w atmosferę planety po jej dziennej stronie, jednocześnie oddzielił się od niej lądownik.  Przez 60 min. odbierano sygnały z lądownika opadającego w atmosferze, a następnie przez 50 min. sygnały z powierzchni planety. Lądownik osiadł w pobliżu porannego terminatora (6.24 czasu miejscowego), a pomiar światła zarówno pod obłokami, jak przy powierzchni wykazał wartość kilkuset luksów, co odpowiada oświetleniu ziemskiemu w pochmurny dzień. Następną generację lądowników postanowiono wyposażyć w kamery. Zmierzona zawartość potasu (4%) w skałach Wenus wskazywała na podobieństwo do ziemskich granitów.