Załogowe wojskowe stacje orbitalne ZSRR. Nazwa oznacza diament. W celu utajnienia realizacji celów wojskowych wysyłane były pod nazwą cywilnych stacji orbitalnych Salut. Stacje miały być zaopatrywane na orbicie przy pomocy statków załogowo-transportowych TKS o masie 20 ton, jednak opóźnienia w ich skonstruowaniu i wprowadzeniu do eksploatacji sięgnęły kilku lat i nie zostały one już użyte w programie Ałmaz. W ograniczonym stopniu zostały one zastąpione statkami załogowymi Sojuz.

Masa: 19 ton, długość: 11,1 m, średnica 4,1 m. Zasilanie z baterii słonecznych (moc 12 kW), łączna objętość dostępnych dla załogi sekcji hermetyzowanych ~45 m³. Poruszały się po orbitach o początkowych parametrach: hp=220 km, ha=260 km, i=51,6° (jedynie Salut-5 51,1°).

Stacja Ałmaz składała się z trzech podstawowych części:

1. przedziału mieszkalnego o długości 3,5 m i średnicy 2,9 m. Znajdowały się tam miejsca do spania, stolik, fotel oraz zapasy żywności i wody.
2. przedziału roboczego o długości 5,3 metra i średnicy 4,1 m, wyposażonego w aparaturę zwiadowczą (długoogniskowy teleskop optyczny "Agat", teleskop podczerwony "Wołna" i inne) oraz w systemy kierowania stacją i jej aparaturą.
3. śluzy powietrznej z pasywnym węzłem cumowniczym. Znajdowały się w niej również dwa luki: jeden do nieprzeprowadzonego nigdy w tym programie wyjścia załogi na zewnątrz i drugi, do wysyłania na Ziemię kapsuł z uzyskanymi fotografiami zwiadowczymi.

(1) - deorbitacja
(2) - 25.04.1973 nastąpiła utrata kontroli nad stacją.
(3) - 23.09.1974 na Ziemię powróciła kapsuła z materiałami zwiadowczymi.
(4) -  połączenie statku ze stacją nie powiodło się.
(5) - 22.02.1977 na Ziemię powróciła kapsuła z materiałami zwiadowczymi.