Załogowe stacje orbitalne ZSRR.

Stacje posiadały oznaczenie Zarja (znane też były pod skrótem DOS - Dołgowriemiennaja Orbitalnaja Stancija - Długotrwała Stacja Orbitalna), dla odróżnienia od wysyłanych pod tą samą nazwą wojskowych stacji Ałmaz.

Masa całkowita: 18,9 tony, długość: 13,1 (Salut-1 i 4) i 16 m (Salut-6 i 7), średnica 4,15 m. Zasilanie z baterii słonecznych (Salut-1 miał 4 panele o łącznej mocy ~10 kWh, pozostałe - trzy panele o łącznej mocy ~20 kWh). Objętość dostępnych dla załogi sekcji hermetyzowanych wynosiła 47, a łączna 83 metry sześcienne. Stacje poruszały się po orbitach o średnich parametrach: hp=220 km, ha=260 km, i=51,6°, przy czym przeprowadzano ich korekcje przy pomocy silników własnych, bądź dołączonych statków.

Stacja Salut składała się z trzech podstawowych części:

1. przedziału przejściowego w kształcie walca o długości 3,0 m i średnicy 2,0 m z pasywnym węzłem cumowniczym i lukiem służącym do wyjścia w otwartą przestrzeń (wyjścia realizowano tylko w stacjach Salut-6 i 7). W stacji Salut-1 były tam też zamontowane dwa panele baterii słonecznych.
2. przedziału roboczego zbudowanego z dwóch walców o średnicach 2,9 i 4,15 m i długości 9,1 metra, połączonych 1,2 metrowym stożkowatym wyposażonego w aparaturę naukową oraz w systemy kierowania stacją i jej aparaturą. Prócz tego znajdowały się tam miejsca dla wypoczynku załogi, zasoby żywności i wody oraz urządzenia sanitarne, w tym prysznic. W stacjach Salut-6 i 7 na powierzchni tego modułu zamontowane też były trzy panele z bateriami słonecznymi.
3. przedziału agregatowego zbudowanego z dwóch walców o średnicach 2,3 i 4,15 m i długości 3,5 m, połączonych 30-centymetrowym stożkowatym pierścieniem wyposażonego w główny i zapasowy silnik manewrowy i dwa panele baterii słonecznych (wersje Salut-1-4). W przypadku Salutów-6 i 7 przedział agregatowy składał się z jednego walca o średnicy 4,15 m i długości 3,5 m. W jego osi był zamontowany drugi pasywny węzeł cumowniczy, a na jego obrzeżu silniki korekcyjne. Obecność drugiego węzła cumowniczego umożliwiła realizację długotrwałych lotów (do 237 dni), ponieważ gwarantowana żywotność statku transportowego Sojuz wynosiła tylko 90 dni. Niebagatelne znaczenie psychologiczne miały też spotkanie na orbicie z innymi ludźmi. Regularne dostarczanie paliwa, tlenu, żywności, wody, bielizny, elementów zapasowych, listów i sprzętu naukowego stało się możliwe dzięki wprowadzeniu do użytku statków transportowych Progress.

(d) - deorbitacja
(a) - awaria drugiego stopnia rakiety nośnej, nie wszedł na orbitę.
(b) - połączenie ze stacją nieudane.
(c) - awaria RN, nie wszedł na orbitę.
(e) - 24.05.1981 lądowanie aparatu powrotnego na Ziemi.
(f) - 23.08.1983 lądowanie aparatu powrotnego na Ziemi.
(g) - pożar RN krótko przed startem.